یک مطالعه جدید نشان داد که داروهای کلسترول و داروهای دیابت ممکن است خطر ابتلا به دژنراسیون ماکولا مرتبط با سن را کاهش دهند.
محققان اثرات چندین دارو را بر شیوع دژنراسیون ماکولا وابسته به سن بررسی کردند. یافته ها نشان می دهد که داروهای کاهش دهنده چربی و داروهای ضد دیابت با شیوع کمتر این عارضه چشمی مرتبط هستند.
دژنراسیون ماکولا وابسته به سن یک بیماری چشمی است که با بدتر شدن میدان دید مرکزی مشخص می شود. این عارضه علت اصلی نابینایی در افراد مسن است و معمولاً افراد ۵۵ سال و بالاتر را تحت تاثیر قرار می دهد.
عوامل متعددی ممکن است بر خطر دژنراسیون ماکولا تأثیر بگذارد، از جمله عوامل خطر ژنتیکی و محیطی. عواملی که ممکن است خطر را افزایش دهند عبارتند از سیگار کشیدن، سبک زندگی کم تحرک و التهاب مزمن.
علیرغم دهه‌ها تحقیق، هیچ درمان پزشکی برای جلوگیری از دژنراسیون ماکولا وجود ندارد و روش‌های محدودی برای کُند کردن پیشرفت آن وجود دارد.
مطالعات بررسی کرده اند که چگونه داروهای مختلف، مانند داروهای کاهش دهنده چربی نظیر استاتین ها، داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی و داروهای ضد دیابت، بر ابتلا به این بیماری تأثیر می گذارند.
در یک مطالعه جدید، محققان یک متاآنالیز مطالعاتی را انجام دادند که ارتباط بین داروهای مختلف و دژنراسیون ماکولا را بررسی می کرد. آنها دریافتند که داروهای کاهش دهنده چربی و داروهای ضد دیابت با شیوع کمتر دژنراسیون ماکولا مرتبط هستند.
برای این مطالعه، محققان ۱۴ مطالعه را تجزیه و تحلیل کردند که شامل داده هایی در مورد استفاده سیستمیک از داروها و بیماری دژنراسیون ماکولا در کشورهای مختلف اروپایی بود.
برای این مطالعه، محققان 14 مطالعه را تجزیه و تحلیل کردند که شامل داده هایی در مورد استفاده سیستمیک از داروها و AMD در کشورهای مختلف اروپایی بود، از جمله:
- فرانسه
- آلمان
- یونان
- ایرلند
- ایتالیا
- نروژ
- کشور پرتغال
- روسیه
- انگلستان
در مجموع، آنها سوابق 38694 بیمار را شامل می‌شوند. بین 14 مطالعه شامل، میانگین سنی بین 61.5 تا 82.6 سال بود. به طور کلی، محققان به ترتیب 9332 و 951 مورد AMD را ثبت کردند.
پس از تجزیه و تحلیل داده ها، آنها دریافتند که LLD و داروهای ضد دیابت با 15٪ و 22٪ شیوع کمتر AMD مرتبط است.
با این حال، محققان خاطرنشان کردند که هیچ ارتباطی با AMD دیررس یا سایر انواع دارو پیدا نکردند. آنها نوشتند که این ممکن است به دلیل نبود قدرت آماری به وجود آمده باشد.
پس از تجزیه و تحلیل داده ها، آنها دریافتند که داروهای کاهش دهنده چربی و داروهای ضد دیابت به ترتیب با ۱۵٪ و ۲۲٪ شیوع کمتر دژنراسیون ماکولا مرتبط هستند.
دکتر«متیاز ماشیتز»، استاد دانشگاه بن آلمان و سرپرست تیم تحقیق، می گوید: «مطالعات مختلف استرس اکسایشی بالا و افزایش التهاب عمومی را گزارش کردند که منجر به از بین رفتن عملکردهای سلولی خاص در شبکیه می شود که ممکن است در ابتلا به دژنراسیون ماکولا دخیل باشند. داروهای کاهش دهنده چربی با کاهش سطوح خونی برخی متابولیت‌ها مانند کلسترول بد LDL و کلسترول، در متابولیسم لیپید تداخل ایجاد می‌کند. طبق گزارش ها هم داروهای کاهش دهنده چربی و هم داروهای ضد دیابت، به ویژه متفورمین، اثرات ضد التهابی دارند و استرس اکسایشی را کاهش می دهند.»
چگونه داروهای کلسترول و دیابت خطر بیماری های چشمی را کاهش می دهند
وقتی از دکتر فیلیپ استوری چشم پزشک پرسیده شد که چگونه داروهای کلسترول و دیابت ممکن است خطر AMD را کاهش دهند گفت: ما هنوز نمی دانیم که کلسترول یا داروهای دیابت چگونه ممکن است خطر AMD را کاهش دهند، اما می توانیم بر اساس درک فعلی خود از این بیماری فرضیه سازی کنیم.
“با توجه به اینکه drusen، که یکی از ضایعات مشخصه AMD را نشان می دهد، از بقایای متابولیک از جمله لیپیدها تشکیل شده است، متابولیسم لیپیدها در AMD فرضیه بدتر می شود.”
“مطالعات مختلف استرس اکسیداتیو بالا و افزایش التهاب عمومی را گزارش کردند که منجر به از بین رفتن عملکردهای سلولی خاص در شبکیه می شود که ممکن است به توسعه AMD کمک کند. LLD با کاهش سطوح خونی برخی متابولیت‌ها مانند لیپوپروتئین با چگالی کم (LDL) و کلسترول، با متابولیسم لیپید تداخل می‌کند. گزارش شده است که هم داروهای LLD و هم داروهای ضد دیابت، به ویژه متفورمین، اثرات ضد التهابی دارند و استرس اکسیداتیو را کاهش می دهند.
شبکیه یک بافت متابولیک فعال است، بنابراین اینکه سایر بیماری‌هایی که بر سیستم قلبی عروقی ما تأثیر می‌گذارند، بافتی مانند شبکیه را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهند، بعید نیست.
کلسترول و قند خون بالا می توانند اثرات متابولیکی منفی داشته باشند. بنابراین، درمان این شرایط با داروهایی که کلسترول و قند خون را کاهش می دهند، باید به کل بدن، از جمله شبکیه چشم کمک کند. برخی از این داروها همچنین اثرات ضد التهابی خاص خود را دارند که به محافظت از بدن و شبکیه در برابر آسیب کمک می کند.
نویسندگان مطالعه خاطرنشان کردند که تحقیقات بیشتری برای تایید نتایج و درک مکانیسم های اساسی مورد نیاز است.
