اختلال اوتیسم چیست؟

اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک اصطلاح گسترده است که برای توصیف گروهی از اختلالات رشدی عصبی استفاده می شود. این اختلالات با مشکلات ارتباطی و تعامل اجتماعی مشخص می شوند. افراد مبتلا به ASD اغلب علائم یا الگو های رفتاری محدود ، تکراری و کلیشه ای را نشان می دهند.

ASD فارغ از نژاد ، فرهنگ یا پیشینه اقتصادی در افراد مختلف در سراسر جهان یافت می شود. اوتیسم در پسران بیشتر از دختران اتفاق می افتد ، با نسبت ۴ مرد به ۱ زن. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد موارد ASD رو به افزایش است. برخی این افزایش را به عوامل محیطی نسبت می دهند. با این حال ، متخصصان درباره ی اینکه آیا افزایش واقعی موارد وجود دارد یا اینکه فقط تشخیص های مکرری اتفاق می افتد، بحث می کنند.

انواع مختلف اوتیسم چیست؟

DSM (راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی) توسط انجمن روانپزشکی آمریکا (APA) منتشر شده است و برای تشخیص انواع اختلالات روانپزشکی توسط پزشکان استفاده می شود. پنجمین و جدید ترین نسخه DSM در سال ۲۰۱۳ منتشر شد. DSM-5 در حال حاضر پنج زیرگروه ASD یا نمونه های خاص را شناسایی کرده است.که عبارتند از:

• با یا بدون همراهی اختلالات فکری
• با یا بدون اختلال زبان
• مرتبط با یک بیماری پزشکی یا ژنتیکی شناخته شده یا یک عامل محیطی
• همراه با اختلال عصبی ، روانی یا رفتاری دیگر
• با کاتاتونیا (جمود خلسه ای)

یک فرد می تواند یک یا چند تا از این موارد تشخیصی را داشته باشد.

قبل از DSM-5 ، برای افراد در طیف اوتیسم ابتلا به یکی از اختلالات زیر تشخیص داده می شد:

• اختلال اوتیسم
• سندروم اسپرگر (Asperger’s syndrome)
• اختلال فراگیر رشد طبقه‌ بندی نشده (PDD-NOS)
• اختلال از هم گسیختگی کودکی

توجه به این نکته مهم است که شخصی که یکی از این تشخیص های قبلی را دریافت کرده است ، تشخیص خود را از دست نداده و نیازی به ارزیابی مجدد ندارد. مطابق گفته DSM-5 ، تشخیص گسترده تر ASD اختلالاتی مانند سندرم آسپرگر را در بر می گیرد.

علائم اوتیسم چیست؟

علائم اوتیسم معمولاً در اوایل کودکی ، بین ۱۲ تا ۲۴ ماهگی مشهود است. با این حال ، علائم ممکن است زود تر یا دیر تر ظاهر شوند. علائم اولیه ممکن است شامل تاخیر قابل توجه در زبان یا پیشرفت اجتماعی باشد. DSM-5 علائم اوتیسم را به دو دسته تقسیم می کند: مشکلات ارتباط و تعامل اجتماعی ، و الگو های محدود یا تکراری از رفتار یا فعالیت ها.

مشکلات ارتباط و تعامل اجتماعی شامل موارد زیر است:

• مسائل مربوط به ارتباطات ، از جمله مشکلات به اشتراک گذاری احساسات ، به اشتراک گذاشتن علایق یا حفظ مکالمه قبلی و بعدی
• مشکلات ارتباط غیر کلامی ، مانند مشکل در حفظ ارتباط چشمی یا خواندن زبان بدن
• دشواری در توسعه و حفظ روابط

الگو های محدود یا تکراری از رفتار یا فعالیت ها شامل موارد زیر است:

• حرکات تکراری ، جنبیدن یا الگو های گفتاری
• پایبندی سفت و سخت به روال ها یا رفتار های خاص
• افزایش یا کاهش حساسیت به اطلاعات حسی خاص از محیط اطراف خود ، مانند واکنش منفی به یک صدای خاص
• علائم یا دغدغه های ثابت

افراد در هر گروه ارزیابی می شوند و شدت علائم آن ها ذکر می شود. برای دریافت تشخیص ASD ، فرد باید هر سه علامت را در گروه اول و حداقل دو علامت در دسته دوم نشان دهد.

چه عواملی باعث اوتیسم می شود؟

علت دقیق ASD نا شناخته است. جدید ترین تحقیقات نشان می دهد که هیچ علت واحدی وجود ندارد.

برخی از عوامل خطر مشکوک به اوتیسم عبارتند از:

• داشتن یک عضو  درجه اول خانواده مبتلا به اوتیسم
• جهش های ژنتیکی
• سندرم X شکننده و سایر اختلالات ژنتیکی
• داشتن والدین با سن بیشتر
• وزن کم هنگام تولد
• عدم تعادل متابولیک
• قرار گرفتن در معرض فلزات سنگین و سموم محیطی
• سابقه عفونت های ویروسی
• قرار گرفتن جنین در معرض دارو های والپروئیک اسید (Depakene) یا تالیدومید (Thalidomid)

مطابق با مطالعات انستیتوی ملی اختلالات عصبی و سکته مغزی (NINDS) ، هر دو عامل ژنتیک و محیط زیست ممکن است در اینکه که آیا فرد به اوتیسم مبتلا می شود یا خیر ، تعیین کننده باشند. هرچند منابع متعدد ، قدیمی و جدید به این نتیجه رسیده اند که این اختلال ناشی از واکسن نیست. یک مطالعه بحث برانگیز در سال ۱۹۹۸ ، ارتباطی بین اوتیسم و واکسن سرخک ، اوریون و سرخچه (MMR) ارائه داد. با این حال ، این تحقیق توسط تحقیقات دیگر مورد نقد قرار گرفته و در نهایت در سال ۲۰۱۰ تکذیب شد.

خصوصیات اوتیسم چیست؟

برای تشخیص این اختلال باید دقیقا بدانید که خصوصیات اختلال اوتیسم چیست؟ زیرا این بیماری معمولا قبل از سه سالگی بروز پیدا می‌کند و علائم آن می‌تواند بسیار گیج‌کننده باشد. زیرا برخی کودکان مبتلا به اوتیسم ظاهرا تا قبل از شروع بیماری، رشد نرمالی دارند.

اگر چه شدت علائم در افراد مختلف بسیار متنوع است. اما اختلالات نامتغیری در مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی همه افراد مبتلا نیز وجود دارد. به عنوان مثال برخی کودکان مبتلا به اوتیسم هرگز در طول زندگی خود صحبت نمی‌کنند.

والدین ممکن است متوجه این موضوع شوند که نوزادشان از برقراری تماس چشمی خودداری می‌کند یا پاسخی به آن نمی‌دهد و یا ایجاد پیوند عاطفی با آن‌ها برایش مشکل است. کودکان مبتلا به اوتیسم پاسخ‌های نامعمولی به تجربیات حسی دارند و ممکن است تنها به صداها، بافت‌ها، بوها یا طعم‌های خاصی حساس باشند. آن‌ها ممکن در هماهنگی حرکتی نقص داشته باشند و عضلاتشان ضعیف باشد.

کودکان مبتلا به اوتیسم، ممکن است بسیاری از رفتارهای تکرار شونده، مانند به هم زدن دست‌ها، تکان دادن بدن و یا در آوردن صدا، را در اوایل زندگی داشته باشند.

آن‌ها ممکن است اشیا را بارها به ترتیب چیده و بهم بزنند. برخی کودکان با حرکاتی مکرر مانند گاز گرفتن دست و ضربه به سر به خود آسیب می‌زنند. همچنین بسیاری از این کودکان بدون این‌که بدانند اوتیسم چیست؟ به روتین‌های غیرقابل تغییر زندگی خیلی زود تمایل نشان می‌دهند.

تاثیر آن بر مغز مردانه چگونه است؟

با در نظر گرفتن تفاوت‌های بیولوژیکی و نورولوژیکی میان مغز و ذهن مردان و زنان، یک روانشناس بریتانیایی به نام سیمون بارون کوهن، این فرضیه را پیشنهاد کرد که اوتیسم در حقیقت نماینده‌ی نسخه‌ای افراطی از یک مغز مردانه است. زیرا مردها به طور کل در سیستمی عمل کردن و زنان بیشتر در همدلی کردن مهارت دارند.

اگر چه استئناهای بسیاری نیز در این زمینه وجود دارد. هم مردان و هم زنانی که در طیف اختلال اوتیسم قرار دارند، ممکن است تمایل زیادی به سیستمی عمل کردن از خود نشان دهند. اما معمولا در دستکاری بصری – فضایی عالی و تفکر محدود به قوانین عالی هستند اما قادر به همدلی و خواندن ذهن نیستند. به همین دلیل، بارون کوهن به اوتیسم، کور ذهنی نیز می‌گوید.

کار بارون کوهن ممکن است به توضیح این‌که چرا مردان ۴ برابر زنان مبتلا به اوتیسم مبتلا می‌شوند نیز کمک کند. هر چند این آمارها ممکن است قابل اعتماد نباشد. زیرا برای زنان مبتلا به اوتیسم معمولا به اشتباه تشخیص بیماری‌های دیگری نیز داده شود.

تنوع عصب‌ شناختی و جامعه‌ی اوتیسم

تنوع عصب‌ شناختی در واقع تفاوت‌های بین افراد مبتلا به اوتیسم و دیگر تنوعات عملکردی غیرمعمولی که فکر و رفتار آن‌ها را در بر می‌گیرد را در نظر می‌گیرد و به آن احترام می‌گذارد.

کسانی که از جنبش تنوع عصب‌ شناختی حمایت می‌کنند، ادعا می‌کنند که هیچ مغز نرمالی وجود ندارد که سایر مغزها بتوانند نسبت به آن سنجیده شوند. بنابراین، اوتیسم باید به طور گسترده‌ای به عنوان یک تنوع طبیعی در وضعیت نورولوژیک انسان پذیرفته و شناخته شود.

مدافعان این جنبش، به مهارت‌های ارزشمند و مزایای انواع مختلف ذهن‌ها و ارزش تنوع تاکید می‌کنند. با این حال، برخی محققان و کارشناسان پزشکی بر این باورند که تنوع عصب‌ شناختی تنها به افرادی که اوتیسم با عملکرد بالا دارند، اطلاق می‌شوند.

بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم سعی می‌کنند تا مهارت‌های اجتماعی‌شان را بهبود بخشیده و برای همزیستی کارآمدتر با سایر افراد جامعه که از نظر عصبی نرمال و معمول هستند، رفتارشان را تغییر دهند. سایر مبتلا و به ویژه کسانی که علائم کمتری از خود نشان می‌دهند و نیاز به حمایت کمتری دارند، هویتی قدرتمند و ارزشمند را در روش نامعمول نگاهشان به دنیا یافته‌اند و تمایل کمتری به سازگار شدن دارند.

با وجود چالش‌های سازمان‌دهی و ارتباطی پیش روی افراد مبتلا به اوتیسم وجد دارد. بسیاری از آن‌ها باهوش و قادر به یادگیری مهارت‌های جدید و تفکر انتزاعی هستند. تنوع عصب‌ شناختی همچنین از تساوی و عدالت در آموزش و اشتغال افراد مبتلا به اوتیسم حمایت می‌کند.

سه سطح اوتیسم چیست؟

هر فرد مبتلا به اوتیسم، تجربه‌ی منحصربه‌فردی دارد. اما پزشکان عموما افراد مبتلا به اوتیسم را بسته به شدت نقایص اجتماعی و رفتارهای بازدارنده به سه سطح تقسیم می‌کنند. افرادی که در انتهای طیف و در بخش خفیف آن قرار دارند، دشواری‌های اندکی در تعاملات اجتماعی و تکمیل وظایف به خصوص دارند. در حالی‌که افرادی که در وسط طیف قرار دارند، با چالش‌های میان فردی بسیاری دست و پنجه نرم می‌کنند و مشکل زیادی در ایجاد تغییر دارند.

افرادی که شکل شدیدتری از اوتیسم را دارند، ممکن است ناتوانی‌های فکری نیز داشته باشند. این افراد همچنین ممکن است قادر به صحبت کردن نباشند و یا از نورها، صداها و بافت‌های به خصوصی به شدت احساس ناراحتی کنند. آن‌ها در خطر پرسه زدن و دور شدن از مراقبان خود نیز هستند.

اوتیسم شدید می‌تواند به رفتارهای پرخاشگرانه و خشن و تکرارشونده‌ای مانند زدن سر به دیوار یا حمله به دیگران منجر شود. قرار گرفتن در موقعیت‌های بسیار خطرناک نیز می‌تواند به بستری شدن فرد منجر شوند.

تحقیقات نشان داده است که ۱۱ درصد افراد مبتلا به اوتیسم پیش از رسیدن به بزرگسالی، بستری شده‌اند.

برای تشخیص بیماری اوتیسم از چه آزمایشاتی استفاده می شود؟

تشخیص ASD شامل چندین غربالگری ، آزمایش های ژنتیکی و ارزیابی های مختلف است.

غربالگری رشد

آکادمی اطفال آمریکا (AAP) توصیه می کند که همه کودکان در سنین ۱۸ و ۲۴ ماه تحت غربالگری ASD قرار بگیرند. غربالگری می تواند در شناسایی زودرس کودکانی که می توانند ASD داشته باشند ، کمک کند. این کودکان ممکن است از تشخیص زودرس و مداخله درمانی بهره مند شوند. چک لیست اصلاح شده برای اوتیسم در کودکان نوپا (M-CHAT) یک ابزار غربالگری رایج است که در بسیاری از مطب های کودکان استفاده می شود. این بررسی ۲۳ سوال دارد که توسط والدین پر می شود. پزشکان متخصص اطفال می توانند از پاسخ های ارائه شده برای شناسایی کودکانی که احتمال ابتلا به ASD را دارند استفاده کنند.

توجه به این نکته ضروری است که غربالگری تشخیصی نیست. کودکانی که برای غربالگری ASD مثبت می شوند، لزوماً این اختلال را ندارند. علاوه بر این ، غربالگری ها گاه کودکی را که دارای ASD است ، تشخیص نمی دهند.

سایر غربالگری ها و تست ها

پزشک کودک شما ممکن است ترکیبی از آزمایشات برای اوتیسم را تجویز کند ، از جمله:

• آزمایش DNA بیماری های ژنتیکی
• ارزیابی رفتاری
• تست های دیداری و شنیداری برای رد هرگونه مشکل در بینایی و شنوایی که مربوط به اوتیسم نیست
• غربالگری کاردرمانی
• پرسشنامه های رشد ، مانند برنامه مشاهده ی تشخیصی اوتیسم (ADOS)

تشخیص ها به طور معمول توسط تیمی از متخصصان انجام می شود. این تیم ممکن است شامل روانشناسان کودک ، کاردرمانگر ها یا آسیب شناسان گفتار و زبان باشد.

اوتیسم چگونه درمان می شود؟

هیچ روش درمانی برای اوتیسم وجود ندارد ، اما به اعتقاد برخی روانشناسان و روان پزشکان روش های درمانی و سایر ملاحظات درمانی می توانند به افراد کمک کنند که حس بهتری داشته باشند یا به کاهش علائم آن ها کمک کنند.

بسیاری از رویکرد های درمانی شامل درمان هایی مانند موارد زیر می باشد:

• رفتار درمانی
• بازی درمانی
• کار درمانی
• فیزیوتراپی
• گفتار درمانی

ماساژ ، پتو و لباس سنگین ، و تکنیک های مراقبه نیز ممکن است اثرات آرامش بخش را ایجاد کند. با این حال ، نتایج درمانی متفاوت خواهند بود. برخی از افراد در این طیف ممکن است به خوبی به رویکرد های درمانی خاصی پاسخ دهند ، در حالی که برای برخی دیگر اینگونه نیست.

درمان های جایگزین

درمان های جایگزین برای مدیریت اوتیسم می تواند شامل موارد زیر باشد:

• ویتامین های با دوز بالا
• آهن زدایی (chelation therapy) ، که شامل زدودن فلزات از بدن است
• درمان با اکسیژن پرفشار
• ملاتونین برای رفع مشکلات خواب

تحقیقات در مورد درمان های جایگزین پیچیده است ، و برخی از این درمان ها می توانند خطرناک باشند. قبل از سرمایه گذاری در هر یک از این روش ها ، والدین و مراقبان باید هزینه های تحقیق و امور مالی را در برابر هر گونه مزایای احتمالی بسنجند.

آیا رژیم غذایی می تواند بر اوتیسم تأثیر بگذارد؟

هیچ رژیم غذایی خاصی برای افراد مبتلا به ASD طراحی نشده است. با این وجود ، برخی از مشاوران اوتیسم در حال بررسی تغییرات رژیم غذایی به عنوان راهی برای کمک به به حداقل رساندن مسائل رفتاری و افزایش کیفیت کلی زندگی هستند.

اساس رژیم غذایی اوتیسم اجتناب از مواد افزودنی مصنوعی است. این موارد شامل مواد نگهدارنده ، رنگ ها و شیرین کننده ها است. در عوض ، یک رژیم غذایی اوتیسم ممکن است روی غذا های کامل تاکید داشته باشد، مانند:

• میوه و سبزیجات تازه
• مرغ بدون پوست
• ماهی
• چربی اشباع نشده
• مقدار زیادی آب

برخی از مشاوران اوتیسم همچنین یک رژیم بدون گلوتن را تأیید می کنند. پروتئین گلوتن در گندم ، جو و سایر غلات یافت می شود. این مشاوران معتقدند که گلوتن باعث ایجاد التهاب و عوارض جانبی بدن در افراد خاص مبتلا به ASD می شود. با این حال ، تحقیقات علمی در مورد رابطه اوتیسم ، گلوتن و پروتئین دیگری که به عنوان کازئین شناخته می شود ، بی نتیجه مانده است. برخی مطالعات شواهدی را مبنی بر اینکه رژیم غذایی می تواند به بهبود علائم اختلال بیش فعالی کمبود توجه و تمرکز (ADHD) کمک کند، ارائه می دهند، وضعیتی شبیه به اوتیسم.

اوتیسم چگونه بر بچه ها تأثیر می گذارد؟

کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است به نقاط عطف رشدی مشابه در همسالان خود نرسند ، یا ممکن است فقدانی در مهارت های اجتماعی یا زبانی را که قبلاً ایجاد شده اند نشان دهند. به عنوان مثال ، یک کودک ۲ ساله بدون داشتن اوتیسم ممکن است علاقه خود را به بازی های make-believe (بازی های تخیلی و وانمود سازی) نشان دهد . یک کودک ۴ ساله بدون داشتن اوتیسم ممکن است از فعالیت در کنار کودکان دیگر لذت ببرد. کودک مبتلا به اوتیسم ممکن است در تعامل با دیگران مشکل داشته باشد یا در کل از آن بیزار باشد.همچنین کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است درگیر رفتار های تکراری باشند ، با خوابیدن مشکل داشته باشند یا اجباراً غذا های غیر غذایی(بی ارزش) بخورند. آن ها ممکن است بدون داشتن یک محیط سازمان یافته یا یک روال مداوم ، شکوفا شدن را دشوار بدانند. اگر فرزند شما مبتلا به اوتیسم است ، ممکن است مجبور شوید با معلمانشان از نزدیک همکاری کنید تا از موفقیت در کلاس درس اطمینان حاصل کنید. منابع بسیاری برای کمک به کودکان مبتلا به اوتیسم و همچنین عزیزانشان در دسترس است.

اوتیسم و ورزش

کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است دریابند که ورزش های خاصی می توانند در کاهش ناامیدی ها و ارتقاء بهزیستی به طور کلی نقش داشته باشند. هر نوع تمرینی که کودک شما از آن لذت می برد می تواند مفید باشد. پیاده روی و تفریح در زمین بازی هر دو ایده آل هستند. شنا و قرار گرفتن در آب می تواند هم ورزش و هم یک فعالیت بازی حسی باشد. فعالیت های بازی حسی می توانند به افراد مبتلا به اوتیسم که در پردازش سیگنال ها از حواسشان مشکل دارند ، کمک کنند.

بعضی اوقات ورزش های تماسی برای کودکان مبتلا به اوتیسم می تواند مشکل باشد. در عوض می توانید شکل های دیگری از تمرینات چالش برانگیز اما تقویت کننده را تشویق کنید. با این نکات می توانید چرخش بازو ، پرش های ستاره ای و سایر تمرین های اوتیسم را برای بچه ها شروع کنید.

اوتیسم چگونه بر دختران تأثیر می گذارد؟

به دلیل شیوع خاص جنسیت ، اوتیسم اغلب به عنوان یک بیماری کلیشه ای در پسران است. براساس CDC ، ASD در پسران ۴ برابر بیشتر از دختران است. با این حال ، این بدان معنی نیست که اوتیسم در دختران رخ نمی دهد. در حقیقت ، CDC تخمین می زند که ۰.۶۶ درصد ، یا حدود ۱ در هر ۱۵۲ دختر مبتلا به اوتیسم هستند. اوتیسم حتی ممکن است در زنان متفاوت باشد. در مقایسه با دهه های اخیر ، اوتیسم در حال حاضر زود تر و بیشتر در حال آزمایش است. این منجر به افزایش موارد گزارش شده در پسران و دختران می شود.

اوتیسم چه تاثیری در بزرگسالان دارد؟

خانواده هایی که عزیزانشان مبتلا به ASD هستند ممکن است نگران این باشند که زندگی با اوتیسم برای یک بزرگسال چگونه به نظر می رسد. تعداد کمی از بزرگسالان مبتلا به ASD ممکن است به طور مستقل به زندگی یا کار بپردازند. با این حال، بسیاری از بزرگسالان مبتلا به ASD نیاز به کمک مداوم یا مداخله در طول زندگی دارند. معرفی روش های درمانی و سایر درمان ها در اوایل زندگی می تواند منجر به استقلال بیشتر و کیفیت بهتر زندگی شود. بعضی اوقات افرادی که در این طیف (اوتیسم) قرار دارند تا مدت ها تشخیص داده نمی شوند. این دلیل تا حدودی ناشی از عدم آگاهی قبلی پزشکان است.

اگر شک دارید که به اوتیسم بزرگسالان مبتلا هستید ، از پزشکان کمک بگیرید. برای این تشخیص هنوز هم خیلی دیر نیست.

چرا آگاهی از اوتیسم مهم است؟

آوریل (April) ماه جهانی اوتیسم است.  با این حال ، بسیاری از مدافعان آن خواستار افزایش آگاهی در مورد ASD در طول سال و نه فقط در طول ۳۰ روز معین شده اند. آگاهی از اوتیسم همچنین نیازمند همدلی و درک این امر است که ASD برای هرکسی متفاوت است. برخی از درمان ها و روش های درمانی می تواند برای برخی افراد موثر باشد اما برای برخی دیگر نه. والدین و مراقبان همچنین می توانند در مورد بهترین راه برای حمایت از کودک مبتلا به اوتیسم نظرات متفاوتی داشته باشند.

درک اوتیسم و افرادی که در این طیف قرار دارند با آگاهی رسانی شروع می شود ، اما به همین جا ختم نمی شود.

تفاوت بین اوتیسم و ADHD چیست؟

اوتیسم و ADHD گاهی اوقات با یکدیگر اشتباه گرفته می شوند. کودکانی که به ADHD مبتلا هستند ، به طور مداوم مشکلاتی در مورد بی قراری ، تمرکز و حفظ ارتباط چشمی با دیگران دارند. این علائم در برخی افراد در طیف اوتیسم نیز مشاهده می شود. علیرغم برخی شباهت ها ، ADHD یک اختلال طیفی محسوب نمی شود. تفاوت عمده این دو در این است که افراد مبتلا به ADHD تمایل به قطع مهارت های اجتماعی و ارتباطی ندارند.

اگر فکر می کنید فرزند شما علائم بیش فعالی دارد ، در مورد آزمایش احتمالی ADHD با پزشک خود صحبت کنید. برای اطمینان از اینکه کودک شما مورد اقدام درمانی صحیحی قرار گرفته است ، تشخیص صحیح ضروری است.

همچنین ممکن است فرد مبتلا به اوتیسم ADHD نیز داشته باشد.

چشم انداز افراد مبتلا به اوتیسم چیست؟

هیچ درمانی برای ASD وجود ندارد. مؤثر ترین درمان ها شامل مداخلات رفتاری زود هنگام و فشرده است. هرچه زود تر کودک در این برنامه ها ثبت نام کند ، چشم انداز آن ها بهتر خواهد شد. به یاد داشته باشید که اوتیسم پیچیده است ، و این که شخص مبتلا به ASD به زمان زیادی نیاز دارد تا بتواند برنامه ای را که برای او مناسب است پیدا کند.