بیماری مقاربتی (STD) برای اشاره به بیماری انتقال یافته از یک شخص به شخص دیگر از طریق تماس جنسی مورد استفاده قرار می گیرد. برقراری رابطه جنسی واژینال، مقعدی و یا دهانی محافظت نشده با فرد مبتلا می تواند زمینه ابتلای شخص را فراهم کند.
علائم بیماری مقاربتی در مردان
احتمال انتقال بیماری مقاربتی فاقد علائم وجود دارد؛ اما برخی از بیماری های مقاربتی مزمن با علائم آشکاری همراه هستند. شایع ترین علائم در مردان شامل موارد زیر هستند:
- درد یا ناراحتی در طول رابطه جنسی یا ادرار کردن
- زخم ها، برآمدگی ها یا بثورات در اطراف آلت تناسلی، بیضه ها، مقعد، باسن، ران یا دهان
- ترشحات غیرمعمول یا خونریزی از آلت تناسلی
- بیضه های دردناک یا متورم
- علائم بیماری های مقاربتی در زنان
در بسیاری موارد، بیماری های مقاربتی مزمن با علائم قابل ملاحظه ای همراه نیستند. در صورت بروز علائم در زنان، شایع ترین آن ها شامل موارد زیر هستند:
- درد یا ناراحتی در طول رابطه جنسی یا ادرار کردن
- زخم، برآمدگی یا بثورات در اطراف واژن، مقعد، باسن، ران یا دهان
- ترشحات غیرمعمول یا خونریزی از واژن
- خارش داخل یا اطراف واژن
انواع بیماری های مقاربتی
عفونت های مختلفی می توانند از راه جنسی انتقال یابند. شایع ترین بیمارری های مقاربتی در زیر شرح داده شده است.
کلامیدیا
باکتری های خاصی در ایجاد کلامیدیا نقش دارند. بر اساس اعلا مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC) این بیماری یکی از شایع ترین بیماری های مقاربتی است. بسیاری از افراد مبتلا به کلامیدیا علائم قابل توجهی ندارند. در صورت بروز علائم، این ها اغلب شامل موارد زیر هستند:
- درد یا ناراحتی در طول رابطه جنسی یا ادرار کردن
- ترشحات سبز یا زرد از آلت تناسلی مردانه یا واژن
- درد در پایین شکم
کلامیدیا در صورت عدم درمان می تواند موارد زیر را در پی داشته باشد:
- عفونت مجرای ادرار، غده پروستات یا بیضه ها
- بیماری التهابی لگن
- ناباروری
در صورتی که کلامیدیا در یک زن باردار مبتلا درمان نشده باشد می تواند در زمان تولد به کودک انتقال یابد. کودک ممکن است با بروز موارد زیرهمراه باشد:
- پنومونی
- عفونت های چشم
- کوری
HPV (ویروس پاپیلومای انسانی)
HPV (ویروس پاپیلومای انسانی)ویروسی است که می تواند از طریق تماس نزدیک پوست به پوست یا تماس جنسی از یک شخص به شخص دیگر انتقال یابد. سویه های مختلفی از ویروس وجود دارد. برخی از سویه ها خطرناک تر موارد دیگر هستند.
شایع ترین علامت HPV زگیل های دستگاه تناسلی، دهان یا گلو هستند.
برخی از سویه های عفونت HPV می توانند منجر به سرطان هایی جون موارد زیر شوند:
- سرطان دهان
- سرطان دهانه رحم
- سرطان واژن
- سرطان آلت تناسلی مردانه
- سرطان رکتوم
در حالی که بیشتر موارد HPV به سرطان منجر نمی شوند، برخی از سویه های ویروس بیشتر از سایرین باعث سرطان می‌شوند. براساس اعلام موسسه ملی سرطان، بیشتر موارد سرطان HPV در ایالات متحده ناشی از HPV 16 و HPV 18 است. این دو نوع سویه ی HPV 70 درصد از کل موارد سرطان دهانه رحم را تشکیل می دهند.
هیچ درمانی برای HPV وجود ندارد. با این حال عفونت HPV اغلب به خودی خود از بین می رود. همچنین واکسنی برای محافظت در برابر برخی از سویه های خطرناک مانند HPV 16 و HPV 18 وجود دارد.
در صورت ابتلا به HPV، آزمایش و غربالگری مناسب می تواند به پزشک در ارزیابی و کنترل خطر عوارض کمک کند. به دنبال اقداماتی باشید که می توانند برای محافظت در برابر HPV و عوارض احتمالی آن مؤثر باشند.
سیفیلیس
یکی دیگر از عفونت های باکتریایسیفیلیس است. این عفونت عموماً در مراحل اولیه خود ناشناخته می ماند.
اولین علامتی که ظاهر می شود، زخم گرد کوچکی است که به عنوان یک شانکر شناخته می شود. این بیماری می تواند در دستگاه تناسلی، مقعد یا دهان روی دهد و ضمن درد نداشتن، بسیار عفونی است.
علائم بعدی سفلیس می تواند شامل موارد زیر باشد:
- بثورات جلدی
- خستگی
- تب
- سردرد
- درد مفاصل
- کاهش وزن
- ریزش مو
در صورت عدم درمان، سفلیس مرحله آخری می تواند موارد زیر را در پی داشته باشد:
- از بین رفتن بینایی
- از دست دادن شنوایی
- از دست دادن حافظه
- بیماری روانی
- عفونت مغز یا نخاع
- بیماری قلبی
- مرگ
خوشبختانه در صورت تشخیص زودهنگام سفلیس، این بیماری به راحتی با آنتی بیوتیک درمان می شود. با این حال، عفونت سفلیس در نوزاد می تواند کشنده باشد. به همین دلیل غربالگری همه زنان باردار از نظر سفلیس حائز اهمیت است.
سفلیس اولیه ای که تشخیص داده شده و درمان شود، با آسیب کمتری همراه است.
ایدز
ایدز یا hiv می تواند به سیستم ایمنی بدن آسیب برساند و خطر ابتلا به سایر ویروس ها یا باکتری ها و سرطان های خاص را افزایش دهد. این بیماری در صورت عدم درمان می تواند HIV مرحله ۳، موسوم به ایدز را در پی داشته باشد. اما با درمان هایی که در حال حاضر وجود دارد، بسیاری از افراد مبتلا به HIV هرگز به ایدز مبتلا نمی شوند.
در مراحل اولیه یا حاد، علائم HIV می تواند به راحتی با علائم آنفولانزا اشتباه گردد. به عنوان مثال، علائم اولیه می تواند شامل موارد زیر باشد:
- تب
- لرز
- درد
- تورم غدد لنفاوی
- گلو درد
- سردرد
- حالت تهوع
- بثورات جلدی
این علائم اولیه به طور معمول ظرف مدت یک ماه خود را نشان می دهند. پس از آن زمان، فرد ممکن است بدون داشتن علائم جدی یا پایدار تا سالهای طولانی حامل HIV باشد. علائم غیر اختصاصی دیگری مانند موارد زیر ممکن است در افراد دیگر بروز کند:
- خستگی مداوم
- تب
- سردرد
- مشکلات معده
در حال حاضر درمانی برای HIV وجود ندارد، اما گزینه های درمانی برای کنترل آن در دسترس است. درمان زودرس و موثر می تواند به افراد مبتلا به HIV کمک کند تا برای مدت زمان طولانی مانند افرادی که به HIV مبتلا نیستند، زندگی کنند.
درمان مناسب می تواند احتمال انتقال HIV به شریک جنسی را نیز کاهش دهد. در حقیقت، انجام درمان می تواند میزان HIV در بدن را به سطح غیر قابل تشخیص برساند. بر اساس گزارشات CDC، HIV در سطوح غیر قابل تشخیص قابل انتقال به افراد دیگر نیست.
بدون تست های روتین، بسیاری از مبتلایان به ویروس HIV از ابتلای خود به این ویروس مطلع نخواهند شد. برای کمک به تشخیص و درمان زودهنگام، توصیه CDC بر این است که همه افراد بین ۱۳ تا ۶۴ سال حداقل یکبار آزمایش دهند. افراد در معرض خطر HIV، حتی اگر علائمی نداشته باشند، باید حداقل سالی یک بار نسبت به انجام آزمایش اقدام کنند.
انجام آزمایش رایگان و محرمانه در همه شهرهای بزرگ و بسیاری از کلینیک های بهداشت عمومی دیده می شود. یک ابزار دولتی برای دستیابی به خدمات آزمایش محلی در اینجا موجود است.
با پیشرفت هایی که اخیراً در آزمایش و درمان صورت گرفته است می توان زندگی طولانی و سالمی را با HIV پشت سر گذاشت.
سوزاک
یکی دیگر از بیماری های مقاربتی باکتریایی سوزاک است.
بسیاری از مبتلایان به سوزاک علائمی ندارند. اما در صورت وجود، این علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- ترشح سفید، زرد، بژ یا سبز رنگ از آلت تناسلی مردانه یا واژن
- درد یا ناراحتی در طول رابطه جنسی یا ادرار کردن
- تکرر ادرار بیش از حد معمول
- خارش اطراف دستگاه تناسلی
- گلو درد
در صورت عدم درمان، سوزاک می تواند به موارد زیر منجر شود:
- عفونت مجرای ادرار، غده پروستات یا بیضه ها
- بیماری التهابی لگن
- ناباروری
احتمال انتقال سوزاک از مادر به نوزاد در هنگام زایمان وجود دارد. وقوع این رویداد می تواند با بروز مشکلات جدی در سلامتی کودک همراه باشد. به همین دلیل است که بسیاری از پزشکان زنان باردار را تشویق می کنند برای بیماری های مقاربتی تحت بررسی و درمان قرار گیرند.
سوزاک معمولاً با آنتی بیوتیک قابل درمان است.
شپش تناسلی
شپش ها حشرات ریزی هستند که می توانند بر روی موهای ناحیه تناسلی ساکن شوند. مشابه شپش سر و بدن، این شپش ها نیز از خون انسان تغذیه می کنند.
شایع ترین علائم ناشی از شپش های تناسلی شامل موارد زیر است:
- خارش اطراف دستگاه تناسلی یا مقعد
- برجستگی های کوچک صورتی یا قرمز در اطراف دستگاه تناسلی یا مقعد
- تب درجه پایین
- کمبود انرژی
- تحریک پذیری
همچنین ممکن است امکان مشاهده ی شپش ها یا تخم های ریز سفید آنها در اطراف ریشه موهای ناحیه تناسلی وجود داشته باشد. یک ذره بین می تواند در این امر کمک کننده باشد.
در صورت عدم درمان، شپش های تناسلی می توانند از طریق تماس پوست به پوست یا لباس ها، ملافه یا حوله مشترک به دیگران انتقال یابند. زخم های ناشی از گزش نیز ممکن است عفونی شوند. بهتر است عفونت ناشی از شپش های پوستی در اسرع وقت درمان شوند.
در صورت ابتلا به شپش های پوستی می توانید از روش های موضعی بدون نسخه و موچین برای برداشتن آن ها بهره بگیرید. تمیز کردن لباس، ملافه، حوله و خانه نیز مهم است.
تریکومونیازیس
تریکومونیازیس ناشی از یک ارگانیسم کوچک تک سلولی است که می تواند از طریق تماس دستگاه تناسلی از یک شخص به شخص دیگر انتقال یابد.
براساس اعلام CDC، کمتر از یک سوم از افراد مبتلا به تریکومونیازیس با بروز علائم همراه هستند. این عللائم در صورت بروز می توانند شامل موارد زیر باشند:
- خروج ترشحات از واژن یا آلت تناسلی مردانه
- سوزش یا خارش در اطراف واژن یا آلت تناسلی مردانه
- درد یا ناراحتی در هنگام ادرار یا رابطه جنسی
- تکرر ادرار
ترشحات مربوط به تریکومونیازیس در زنان بویی ناخوشایند یا «بوی ماهی» دارند.
تریکومونیازیس در صورت عدم درمان ممکن است موارد زیر را در پی داشته باشد:
- عفونت مجرای ادراری
- بیماری التهابی لگن
- ناباروری
تریکومونیازیس می تواند با آنتی بیوتیک درمان شود.
تبخال
تبخال نام کوتاه شده ویروس هرپس سیمپلکس (HSV) است. HSV-1 و HSV-2 دو سویه اصلی ویروسی هستند که هر دو از طریق جنسی می توانند انتقال یابند. این بیماری مقاربتی بسیار شایع است. بر اساس برآورد CDC، بیش از ۱ از ۶ نفر از افراد دارای سنین ۱۴ تا ۴۹ سال در ایالات متحده به تبخال مبتلا هستند.
HSV-1 در درجه اول باعث ایجاد تبخال دهانی که عامل زخم های سرماخوردگی است، می شود. با این حال، HSV-1 همچنین می تواند در طول رابطه جنسی دهانی از دهان یک شخص به دستگاه تناسلی شخص دیگر انتقال یابد. با وقوع این رویداد، HSV-1 می تواند تبخال دستگاه تناسلی را در پی داشته باشد.
HSV-2 در درجه اول باعث تبخال دستگاه تناسلی می شود.
شایع ترین علامت تبخال، زخم های تاول دار است. در موارد تبخال دستگاه تناسلی، این زخم ها در داخل یا اطراف دستگاه تناسلی ایجاد می شوند. در تبخال دهانی، آن ها در دهان یا اطراف آن ایجاد می شود.
در صورتی که یک زن باردار به تبخال ابتلا یابد می تواند آن را به جنین خود، یا در هنگام زایمان، به نوزاد خود منتقل کند. این تبخال به اصطلاح مادرزادی می تواند برای نوزادان بسیار خطرناک باشد. از این رو آگاه شدن زنان باردار از وضعیت HSV خود می تواند مفید باشد.
هنوز درمانی برای تبخال وجود ندارد. اما داروهایی برای کمک به کنترل شیوع و کاهش درد زخم تبخال در دسترس است. همچنین این داروها می توانند احتمال انتقال تبخال به شریک جنسی فرد را کاهش دهند.
درمان مؤثر و اقدامات جنسی ایمن می تواند در داشتن زندگی سالم با تبخال به فرد کمک کند و دیگران را در برابر ویروس محافظت کند.
سایر بیماری های مقاربتی
بیماری های مقاربتی دیگری که شیوع کمتری دارند عبارتند از:
- شانکروئید
- لنفوگرانولوما ونروم
- گرانولوم مغبنی (اینگوینال)
- مولوسکوم کانتوژیوزوم (زگیل آبکی)
- گال
بیماری های مقاربتی ناشی از رابطه جنسی دهانی
رابطه جنسی واژینال و مقعدی تنها راه انتقال بیماری های مقاربتی نیستند. این بیماری ها ممکن است از طریق رابطه جنسی دهانی نیز گرفته شده یا انتقال یابند. به عبارت دیگر، بیماری های مقاربتی می توانند از دستگاه تناسلی یک شخص به دهان یا گلو شخص دیگر و بالعکس انتقال یابند.
بیماری های مقاربتی دهانی همیشه قابل توجه نیستند. در صورت بروز علائم، این موارد اغلب شامل گلودرد یا زخم هایی در اطراف دهان یا گلو است.
بیماری های مقاربتی قابل درمان
بسیاری از بیماری های مقاربتی قابل درمان اند. به عنوان مثال، بیماری های مقاربتی زیر را می توان با آنتی بیوتیک یا سایر درمان ها معالجه کرد:
- کلامیدیا
- سیفیلیس
- سوزاک
- شپش ناحیه تناسلی
- تریکومونیازیس
سایر بیماری های مقاربتی قابل درمان نیستند. به عنوان مثال در حال حاضر درمانی برای بیماری های مقاربتی زیر وجود ندارد:
- HPV
- HIV
- تبخال
حتی اگر بیماری های مقاربتی قابل درمان هم نباشد، هنوز هم می توان آن ها را کنترل کرد. با این وجود تشخیص زودرس همچنان حائز اهمیت است. گزینه‌های درمانی اغلب برای کمک به کاهش نشانه‌ها و کاهش شانس انتقال بیماری های مقاربتی به شخص دیگر در دسترس هستند.
بیماری های مقاربتی و بارداری
امکان انتقال بیماری های مقاربتی از زنان باردار به نوزاد در دوران بارداری یا هنگام زایمان وجود دارد. بروز این بیماری ها در نوزادان می تواند با عوارضی همراه باشد. این عوارض در برخی موارد می توانند زندگی را به خطر بیاندازند.
برای کمک به پیشگیری از ابتلا نوزادان به بیماری های مقاربتی، پزشکان اغلب زنان باردار را تشویق می کنند آزمایش دهند و در صورت وجود بیماری های مقاربتی تحت درمان قرار گیرند. پزشک ممکن است حتی با وجود نبود هرگونه علائمی، به انجام تست های مربوط به بیماری های مقاربتی توصیه کند.
در صورت مثبت شدن تست یک یا چند بیماری مقاربتی در حین بارداری، پزشک ممکن است آنتی بیوتیک، داروهای ضد ویروسی یا سایر روش های درمانی را تجویز کند. در برخی موارد آنها ممکن است برای کاهش خطر انتقال در هنگام تولد، زایمان از طریق سزارین را توسیه کنند.
تشخیص بیماری های مقاربتی
در بیشتر موارد، پزشکان نمی توانند بیماری های مقاربتی را تنها براساس علائم تشخیص دهند. در صورتی که پزشک یا سایر ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی نسبت به ابتلای فرد به بیماری های مقاربتی مشکوک باشند، احتمالاً انجام آزمایشاتی را برای بررسی توصیه می کنند.
بسته به سابقه جنسی فرد، ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی ممکن است حتی با وجود نبود علائم، بر انجام آزمایشات مربوط به بیماری های مقاربتی توصیه داشته باشد. این بدان دلیل است که بیماری های مقاربتی در بسیاری از موارد باعلائم قابل توجهی همراه نیستند. اما حتی بیماری های بدون علامت نیز می توانند باعث آسیب شده یا به افراد دیگر منتقل شوند.
ارائه دهندگان خدمات بهداشتی می توانند با استفاده از آزمایش ادرار یا آزمایش خون، اکثر بیماریهای مقاربتی را تشخیص دهند. آن ها ممکن است با کمک سواب از دستگاه تناسلی فرد نمونه بگیرند. همچنین در صورت وجود زخم ممکن است از آن ها نیز نمونه برداری کنند.
تست های مربوط به بیماری های مقاربتی می تواند در مطب پزشک یا کلینیک بهداشت جنسی انجام شود.
کیت های آزمایش خانگی نیز برای برخی از بیماری های مقاربتی موجود است، اما ممکن است همیشه قابل اعتماد نباشند. با احتیاط از آنها استفاده کنید. قبل از خرید کیت تست از تأیید آن توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده اطمینان حاصل کنید.
دانستن این مطلب که پاپ اسمیر یک آزمایش بیماری مقاربتی نیست، حائز اهمیت است. پاپ اسمیر وجود سلول های پیش سرطانی در دهانه رحم را بررسی می کند. با اینکه ممکن است با تست HPV ترکیب شود، اما منفی بودن پاپ اسمیر به معنای عدم ابتلا به هرگونه بیماری مقاربتی نیست.
در صورت داشتن هرگونه رابطه ی جنسی، مشورت با ارائه دهنده خدمات بهداشتی در رابطه با آزمایش بیماری مقاربتی می تواند فکر خوبی باشد. برخی افراد ممکن است از آزمایشات مکرر نسبت به سایرین بهره مند شوند.
درمان بیماری های مقاربتی
درمان توصیه شده برای بیماری های مقاربتی بسته به نوع آن ها متفاوت است. اقدام به درمان بیماری های مقاربتی در فرد و شریک جنسی وی پیش از از سرگیری فعالیت جنسی حائز اهمیت است. در غیر این صورت می تواند یک عفونت را بین خود منتقل کنند.
بیماری مقاربتی باکتریایی
معمولاً آنتی بیوتیک ها به راحتی می توانند عفونت های باکتریایی را درمان کنند.
مصرف تمام آنتی بیوتیک ها طبق تجویز ضروری است. حتی با وجود حصول حس بهتر پیش از اتمام مصرف همه آن ها، به مصرف آن ها ادامه دهید. پس از مصرف تمام داروهای تجویز شده، عدم رفع علائم یا عود آن ها را با پزشک در میان بگذارید.
بیماری مقاربتی ویروسی
آنتی بیوتیک ها قادر به درمان بیماری های مقاربتی نیستند. با اینکه بیشتر عفونت های ویروسی هیچ درمانی ندارند، اما برخی از آنها می توانند به خودی خود از بین بروند و در بسیاری از موارد، گزینه های درمانی برای تسکین علائم و کاهش خطر انتقال وجود دارد.
به عنوان مثال، داروهایی برای کاهش عود و شدت شیوع تبخال در دسترس است. به همین ترتیب، درمان می تواند به جلوگیری از پیشرفت HIV کمک کند. علاوه بر این، داروهای ضد ویروسی می توانند خطر انتقال ویروس HIV به شخص دیگری را کاهش دهند.
سایر بیماری های مقاربتی
در ایجاد برخی از بیماری های مقاربتی، نه ویروس و نه باکتری ها، هیچ نقشی ندارند. در عوض آنها ناشی از موجودات کوچک دیگری مانند موارد زیر هستند:
- شپش های ناحیه تناسلی
- تریکومونیازیس
- گال
این بیماری ها معمولاً با داروهای خوراکی یا موضعی قابل درمان هستند. برای اطلاعات بیشتر در مورد بیماری و گزینه های درمانی با پزشک یا سایر ارائه دهندگان خدمات بهداشتی صحبت کنید.
پیشگیری از بیماری های مقاربتی
اجتناب از تماس جنسی، تنها راه مطمئن برای پیشگیری از ابتلا به بیماری های مقاربتی است. اما در صورت برقراری رابطه جنسی واژینال، مقعدی یا دهانی، راه هایی برای ایمن تر کردن آن وجود دارد.
استفاده صحیح از کاندوم حفاظت مؤثری در برابر بسیاری از بیماری های مقاربتی ایجاد می کند. استفاده از کاندوم در رابطه جنسی واژینال، مقعدی و دهانی برای ایجاد محافظت بهینه ضروری است. محافظ های دندان نیز می توانند در هنگام رابطه جنسی از دهان محافظت کنند.
کاندوم ها عموماً در پیشگیری از بیماری هایی که از طریق مایعاتی مانند مایع منی یا خون انتشار می یابند، مؤثر هستند، اما نمی توانند حفاظت کاملی در برابر بیماری هایی که از راه تماس پوست به پوست گسترش می یابند، فراهم کنند. در صورت عدم پوشش ناحیه آلوده پوست توسط کاندوم، احتمال گرفتن بیماری یا انتقال آن به شریک جنسی فرد وجود دارد.
کاندوم نه تنها در برابر بیماری های مقاربتی، بلکه در برابر بارداری ناخواسته نیز حفاظت ایجاد می کند. در مقابل، بسیاری از انواع دیگر روش های کنترل زاد و ولد، خطر بارداری ناخواسته را کاهش می‌دهند، اما بر بیماری های مقاربتی تأثیری ندارند. برای مثال، روش های کنترل تولد که در زیر مطرح شده است، در برابر بیماری های مقاربتی حفاظتی ایجاد نمی‌کنند:
- قرص های کنترل بارداری
- تزریق های کنترل بارداری
- ایمپلنت های کنترل بارداری
- دستگاه های داخل رحمی (IUD)
غربالگری منظم بیماری های مقاربتی برای افراد دارای فعالیت جنسی ایده خوبی است. این امر بویژه برای افرادی که با شخص جدیدی در رابطه اند یا شرکای جنسی متعدد دارند، از اهمیت ویژه ای برخوردار است. تشخیص زودهنگام و درمان می تواند به متوقف شدن شیوع عفونت ها کمک کند.
قبل از برقراری رابطه جنسی با فرد جدید، در میان گذاشتن سابقه ی جنسی خود دارای اهمیت است. همچنین هر دو نفر باید از نظر بیماری های مقاربتی توسط یک متخصص مراقبت های بهداشتی مورد غربالگری قرار گیرند. از آنجا که این بیماری ها معمولاً فاقد هرگونه علامتی هستند، تنها روش برای اطمینان از وجود این بیماری ها آزمایش است.
در صورتی که شریک جنسی شما به یک بیماری مقاربتی ابتلا داشته باشد، دنبال کردن برنامه درمانی که توسط ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی مطرح شده است، ضروری بشمار می رود. همچنین می توانید از پزشک خود در مورد راهکارهایی برای محافظت از خود در برابر گرفتن بیماری های مقاربتی از شریک جنسی خود مشورت بگیرید. به عنوان مثال، اگر شریک جنسی شما به HIV مبتلا است، احتمالاً پزشک، شما را به استفاده از رویکرد پیشگیری پیش از مواجهه (PrEP) تشویق کند.
در صورت واجد شرایط بودن، شما و شریک جنسی تان نیز باید جهت انجام واکسیناسیون برای HPV و هپاتیت B اقدام کنید.
زندگی با وجود بیمای های مقاربتی
در صورت مثبت شدن تست بیماری مقاربتی، آنچه حائز اهمیت است اقدام برای درمان در اولین فرصت است.
ابتلا به یک نوع بیماری مقاربتی اغلب می تواند شانس ابتلا به سایر بیماری ها را افزایش دهد. عدم درمان برخی از بیماری ها می توانند عواقب شدیدی را در پی داشته باشد. در موارد نادر، عدم درمان بیماری های مقاربتی حتی ممکن است کشنده باشد.
خوشبختانه اکثر بیماری های مقاربتی قابل درمان هستند. در برخی موارد آنها می توانند به طور کامل درمان شوند. در موارد دیگر، درمان زودهنگام و مؤثر می تواند به تسکین علائم، کاهش خطر عوارض و محافظت از شرکای جنسی کمک کند.
علاوه بر مصرف داروهای تجویز شده برای بیماری های مقاربتی، ممکن است پزشک توصیه کند عادت های جنسی خود را برای کمک به محافظت از خود و دیگران تغییر دهید. به عنوان مثال احتمالاً توصیه می کنند تا زمان درمان کامل عفونت خود، از برقراری رابطه ی جنسی اجتناب کنید. پس از از سرگیری رابطه جنسی، احتمالاً آنها شما را به استفاده از کاندوم، محافظ های دندانی یا سایر انواع روش های حفاظتی تشویق می کنند.
