ویتامین دی و دیابت نوع دو

دیابت نوع 2 (T2DM) یک بیماری مزمن پزشکی است که در آن سطوح قند یا گلوکز در جریان خون تجمع می یابد. در این وضعیت بدن نمی تواند به طور موثر به انسولین واکنش نشان دهد یا قادر به تولید کافی از آن نیست.  دیابت نوع 2 یک فاجعه بهداشت عمومی است. تقریباً 480 میلیون نفر در سراسر جهان را تحت تأثیر قرار می دهد که پیش بینی می شود تا سال 2045 به 700 میلیون نفر افزایش یابد. بنابراین استراتژی های جدیدی برای کاهش بروز دیابت نوع 2 برای افراد مبتلا به اختلال تحمل گلوکز مورد نیاز است.

بسیاری از مطالعات به نقش ویتامین D در دیابت پرداخته اند و ارتباط بین سطوح پایین ویتامین D و افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 و عوارض آن را نشان داده اند. کمبود ویتامین D با کاهش ترشح انسولین، مقاومت به انسولین و دیابت نوع 2 در ارتباط است. مطالعات تجربی و اپیدمیولوژیک مطالعات حیوانی نشان می دهد که 1,25 α دی هیدروکسی ویتامین D3 ، سلول بتا پانکراس را برای ترشح انسولین تحریک می کند.

ارتباط بین سطوح پایین ویتامین D و افزایش خطر ابتلا به دیابت

بسیاری از مطالعات به نقش ویتامین D در دیابت پرداخته اند و ارتباط بین سطوح پایین ویتامین D و افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 و عوارض آن را نشان داده اند. کمبود ویتامین D با کاهش ترشح انسولین، مقاومت به انسولین و دیابت نوع 2 در ارتباط است. مطالعات تجربی و اپیدمیولوژیک مطالعات حیوانی نشان می دهد که 1,25 α دی هیدروکسی ویتامین D3 ، سلول بتا پانکراس را برای ترشح انسولین تحریک می کند.

ارتباط بین کمبود ویتامین D و مقاومت به انسولین ممکن است از طریق التهاب ایجاد شود، زیرا کمبود ویتامین D با افزایش نشانگرهای التهابی همراه است علاوه بر این، پلی‌مورفیسم‌های ژنتیکی ژن‌های مرتبط با ویتامین D ممکن است مستعد ابتلا به بیماری اختلال در کنترل قند خون و دیابت نوع 2 باشند. مطالعات اپیدمیولوژیک ارتباط بین غلظت سرمی 25 هیدروکسی ویتامین D3 و افزایش خطر ابتلا به سندرم متابولیک و دیابت نوع 2را نشان داد. این امر ممکن است تا حدی با افزایش توده چربی توضیح داده شود. رابطه احتمالی بین کمبود ویتامین D و دیابت نوع 2 باید توسط کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده ثابت شود. دیابت نوع 2 را می توان با مکمل ویتامین دی یا ترشح انسولین و حساسیت به انسولین بهبود بخشید.

تأثیر ویتامین D روی دیابت نوع 2

نتایج کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده بر روی تأثیر ویتامین D در مقابل دارونما، گاهی اوقات همراه با کلسیم، در بیماران مبتلا به اختلال تحمل گلوکز (“پیش دیابت”) یا دیابت نوع 2 ناسازگار گزارش شده است. برخی از مطالعات کاهش جزئی گلوکز پلاسما ناشتا یا بهبود مقاومت به انسولین را نشان دادند. این اثرات عمدتاً در بیماران مبتلا به کمبود ویتامین D و اختلال تحمل گلوکز در ابتدا قابل مشاهده است. در مطالعات اخیر، چندین مقیاس بزرگ کارآزمایی های بالینی تصادفی شده با
مکمل ویتامین D  در دوزهای 1600-4000 واحد بین المللی در روز با کنترل قند خون یا بروز دیابت به عنوان پیامد آن ثابت کرد که کمبود ویتامین D باید پیشگیری یا درمان شود. مصرف مکمل ویتامین D با دوز بالا برای پیشگیری یا بهبود دیابت نوع 2 توصیه می شود.
وضعیت ویتامین D در بزرگسالان سالم با خطر ابتلا به دیابت نوع 2 در آینده ارتباط معکوس دارد. همبستگی منفی قابل توجهی بین ویتامین D و HbA1c نیز در مقایسه بین بیماران دیابتی و غیردیابتی مشاهده شد. نشان داده شده است که دوز کافی ویتامین D در سالهای اولیه زندگی باعث کاهش خطر ابتلا به برخی بیماری ها مثل دیابت در آینده می شود که در اثر حفاظت از ایمنی می باشد.

تاثیر ویتامین D بر دیابت بارداری

به طور کلی، مکمل ویتامین D بی‌خطر بوده و دارای فواید بسیاری برای سلامتی مرتبط با دیابت بارداری و دیابت نوع 1 است. نشان داده شده است که مکمل ویتامین دی در دوران بارداری نتایج مثبتی برای مادر و کودک دارد. با این حال، نیاز قابل توجهی به کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده برای اثبات اثربخشی و ایمنی مکمل‌های ویتامین D وجود دارد. همچنین نشان داده شد که مکمل ویتامین D در اوایل بارداری با خطر GDM (دیابت بارداری) ارتباط معکوس دارد. مصرف مکمل در زندگی اولیه بیشتر با کاهش خطر ابتلا به دیابت نوع 1 مرتبط است، اما مطالعات نشان می دهد که ارتباط بین مصرف ویتامین D مادر و دیابت نوع 1 در فرزندان ناکافی است.
در سال 2020 نشان داد که مکمل ویتامین D با 11 درصد کاهش خطر ابتلا به دیابت در میان 4896 بیمار مبتلا به پیش دیابت مرتبط است.
لپتین که از بافت چربی ترشح می شود، احساس سیری را افزایش می دهد و در تنظیم مصرف غذا نقش دارد. برخی کارآزمایی‌ها تأثیر مکمل‌های ویتامین D را بر غلظت لپتین سرم در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 ارزیابی کرده‌اند و اغلب آنها اثرات مثبتی گزارش کردند، اما نتایج متناقض بود.

مکانیسم اثر ویتامین D بر دیابت

شواهد فزاینده ای وجود دارد که نشان می دهد کمبود ویتامین D می تواند یک عامل کمک کننده در ایجاد دیابت نوع 1 و نوع 2 باشد. اول، نشان داده شده است که سلول بتا در لوزالمعده که انسولین ترشح می کند حاوی VDRs و همچنین آنزیم 1 آلفا هیدروکسیلاز است. شواهد نشان می دهد که درمان با ویتامین D تحمل گلوکز و مقاومت به انسولین را بهبود می بخشد. ترشح انسولین نشان داده شده است که مکمل ویتامین D باعث بازیابی ترشح انسولین در حیوانات می شود. محققان همچنین اثر غیرمستقیم بر ترشح انسولین، به طور بالقوه توسط اثر کلسیم بر ترشح انسولین یافته اند. ویتامین D به عادی سازی کلسیم خارج سلولی کمک می کند و جریان طبیعی کلسیم را از طریق غشای سلولی تضمین می کند. بنابراین، ویتامین D کم ممکن است توانایی کلسیم را برای تأثیرگذاری بر ترشح انسولین کاهش دهد. سایر مکانیسم‌های بالقوه مرتبط با ویتامین D و دیابت عبارتند از: بهبود عملکرد انسولین از طریق تحریک بیان گیرنده انسولین، افزایش پاسخگویی به انسولین برای انتقال گلوکز، و تأثیر غیرمستقیم بر عملکرد انسولین. به طور بالقوه از طریق اثر کلسیم بر ترشح انسولین و بهبود التهاب سیستمیک با اثر مستقیم بر سیتوکین ها. مصرف سوپرابیون اولترا دی، قرص ویتامین دی، حاوی 1000 واحد ویتامین D با مصرف روزانه جهت تمامی افراد به خصوص افراد مبتلا به دیابت نوع 2 توصیه می شود.